Ey nefsim! Bil ki:
adam kâfirdir veya fâsık-ı gafildir.
Şu dünya, onun nazarında
bir matemhane-i umumiyedir.
Bütün zîhayat, ağlayan yetimlerdir.
Hayvan ve insan ise;
ecel pençesiyle parçalanan
kimsesiz başıbozuklardır.
Dağlar ve denizler
ruhsuz, cenazeler hükmündedirler.
Diğer adam ise; mü’mindir.
Cenab-ı Hâlık’ı tanır, tasdik eder.
Onun nazarında şu dünya,
bir zikirhane-i Rahman,
bir talimgâh-ı beşer
ve meydan-ı imtihandır.
Bütün hayvaniye ve insaniye terhisattır.
Vazife-i hayatını bitirenler,
bu dâr-ı fâniden,
dağdağasız diğer bir âleme giderler.
Tâ yeni vazifedarlara yer açılsın,
Bütün hayvaniye ve insaniye
mesrur asker, birer memurlardır.
Bütün sadâlar ise, zikir ve tesbih
Bütün mevcudat, o mü’minin nazarında,
Seyyid-i Kerim’inin ve Rahîm’inin
birer hizmetkârı, şirin kitabıdır
pek çok latif ve leziz, hakikatlar,
imanından tecelli eder