“Yar Olmayan”

Günferi’den kalbine…

Ben seni öyle sevdim ki,
Geceyi sabaha, suskuyu duaya çevirdim.
Bir gülüşünle bahar geldiydi içime,
Sen yokken, dallar bile çırılçıplak şimdi.

Ben seni öyle sevdim ki,
Kendimi unuttum da seni hatırladım hep.
Senin için sustum, sabrettim, bekledim…
Ama sen, bir “ben de seni” demedin be!

Koynumda sevda, cebimde yoklukla
Yine de seni yüceltirken,
Sen benden kaçtın.
Ben aşk olurken, sen bencil kaldın.

Ben seni öyle sevdim ki,
Yüreğimi sofrana koyardım,
Bir lokma ekmeğe değil,
Bir damla vefaya muhtaç kaldım…

Sen uzaklaştın,
Ben duama seni koymaktan hiç vazgeçmedim.
Ama anladım artık:
Sevgi, sadece istemek değil,
El vermek, omuz olmak, yanında durmaktır.

Ben seni sevmiştim…
Ama sen “yar” olamadın.
Ve ben, artık
Beni gerçekten sevene yâr olacağım.
Münire Çevik
Günferi – 11 Mayıs 2025