.......

Ben en çok
susmalarında kırıldım sana.
Bir boşluk gibi çöküyordun üzerime
ve ben her gün biraz daha gömülüyordum içime.
Sen duymadın…

Dilimde kan tadı,
kalbimde kabuk bağlamayan bir isyan,
ey sevgili,
ey yokluğunda en çok var olan...
Ben seni,
içimde bin kez gömüp
her seferinde aynı yerden doğurdum.
Sen duymadın…

Geceleri saçlarımda ağaran dualarla
gezdim sokak aralarını,
yalnızlığın sırtında taşındım
bir şehirden diğerine.
Bütün yollar sana çıkarken
sen yoktun hiçbir yolun ucunda.
Sen duymadın…

Gökyüzüne yazdım adını
bulutlar sile sile unuttular.
Oysa ben,
göğsümde sakladım hecelerini
bir çocuk annesini çağırır gibi fısıldadım.
Sen duymadın…

Bir meczup gibi sevdim seni,
herkesin aklını yitirdi sandığı o bakışlarda
yalnızca sen vardın.
Bir vebalı gibi çekildim hayattan
kimseye bulaşmasın içimdeki sen diye.
Sen duymadın…

Dibine kadar kazdım kalbimi
senin adına bir mezar olsun diye
ama sen,
çelenk bile yollamadın gidişine.
Ben yas tuttum,
sen şarkılar söyledin.
Ben ömrümü ikiye böldüm,
Her gece başka bir hayal kurdum.
Sen duymadın…

Şimdi yorgunluğumun omzunda
düşlerimi taşıyorum sürgüne,
çocukken dinlediğim masallarda bile
senin kadar kötü kalpli biri yoktu.
Yine de,
"sevda" dedim adına
bir peygamber sabrıyla.
Sen duymadın…

Bir gece…
uçurum kenarına kıvrılmış dualarla
yüreğimi örttüm üstüme,
bir zamanlar sana çevrilen yüzümü
şimdi gökyüzüne döndüm.
Ay, tanık olsun istedim:
Ben seni sustukça sevdim…
Sen duymadın.

Gül kurusu düşler serdim ayaklarına
çırılçıplak hayallerimle diz çöktüm,
öyle mahzundum ki sevinç bile
çıkmak istemedi gözümden.
Ben gözyaşımla büyüttüm seni
Sen, dalgın bir yalanla geçtin önümden.
Sen duymadın…

Ben;
kalbime maviyle mühür vururken,
geceye çentik attım her susuşumda
bir kadının çığlığına benzeyen o sessizlik
senin adını andıkça çatladı duvarda.
Sen duymadın…

Ve şimdi biliyorum…
Birini yüreğinle sevsen de,
o, kulağıyla duymuyorsa
boğulur sesin kendi içinde.
Aşk, sadece vermek değilmiş meğer,
birinin sana uzanmasıymış,
en azından bir adım…
Ben koşarken,
sen yerinde durdun.

Suskunluğu ilmek ilmek işlediğim
yamalı yüreğimi giyip
gözyaşıyla ıslanmış bir rüzgâr gibi
çekip gidiyorum.
Ardımda
duyulmayan her “ben buradayım” kalıyor.
Sen hâlâ
duymuyorsun.



Peri Feride ÖZBİLGE
09.05.2024