Hayat acýmasýz bir öðretmendir,
Önce sýnav yapar, sonra ders verir.
Sana sabrý öðretmeden önce,
Yollarýný taþlarla döþer,
Ve her adýmda dengesizliðini test eder.
Kýrýlýr, düþersin,
Sonra bir gün anlarsýn:
Bütün acýlar,
Senin büyümen içindir.
Ýlk baþta hiç anlamazsýn,
Sorular gelir, cevaplarý bulmak zordur,
Sana ait olmayan sorularý sorar,
Ve kaybolursun, ararken kendini.
Ama sonra…
Bir an gelir,
Gözlerin açýlýr.
Ona sabýrla bakarsýn,
Ve anýmsarsýn:
Zorluklar sadece seni þekillendiren
Bir öðretmenin yumuþak elleridir.
Hayat acýmasýz bir öðretmendir,
Ve dersleri hep en sert yerden alýrsýn.
Bir sýnavda kaybettikçe,
Bir baþka dersi kazanýrsýn.
Kýrýldýkça, yýkýldýkça,
Daha güçlü olmayý öðrenirsin.
Her yara,
Bir iz býraksa da,
O izler sana,
Gerçekten ne olduðunu hatýrlatýr.
Hayat acýmasýz bir öðretmendir,
Ama derslerini verirken sevgisi gizlidir.
Çünkü o, seni kalýcý yapacak olaný
Bilerek þekillendirir.
Ve sonunda,
O zor sýnavlar bittiðinde,
Dersler öðretilmiþtir,
Sen de…
Gerçekten,
Büyümüþsündür.
12.02.2016