Zaman, bir nehrin kenarında bekleyen bir çiçek gibi usulca soluyor. Her geçen an, bir parça daha kopuyor hayattan, bir parça daha kayboluyor o ince çizgide varlık. Birer birer dökülen yapraklar, yaralı zamanın mürekkep izleriyle damlıyor toprağa. Her saat, sanki birer işkence olan akrep ve yelkovanın dansı, birer çileye dönüşüyor; adım atmak, soluk almak bir işkenceye dönüşüyor. Çünkü kalbin sırrı, bu dünyadaki zamanın ötesine geçmeye çalışan bir gizli güçken, dünya onu ezip geçiyor.

Zamanın en ağır yükü, insanın kalbinde ve gözlerinde birikir; rüzgârın dövdüğü dalda, sadece yılların birikintisi kalır. Nehrin alabora olmuş sularında, kendi çığlıklarını duyan yalnız bir insan gibi... Ve bir gün, o saatlerin geçmeye başladığını fark ettiğinde insan, her şeyin aslında zamanın bizzat kendi içinde kaybolduğunu anlar.

Tebrik ederim!