ÇANAKKALE’DE YÜKSELEN DUA

Geceden karaydı o gün gökyüzü,
Güneş bile saklandı bulutların ardına.
Kan kokuyordu Gelibolu’nun rüzgarı,
Toprak titriyordu Mehmetçik atıldıkça.

Analar uğurladı evlatlarını,
Elleri titreyerek dokundu kınalı saçlarına.
“Dön evladım” diyemedi hiçbiri,
Biliyordu, belki de son bakıştı bu.

Gittiler, gözlerinde vatan aşkı,
Yüreklerinde anne duası.
Bir avuç fidan, koca orman gibi,
Siperlere kök saldı genç bedenler.

Kurşun yağmur oldu Çanakkale’de,
Barut bulut oldu sardı her yeri.
Ama yılmadı yiğitler, düşmedi yere,
Bir ölse, bin doğdu koca yürekleri.

Süngü süngüye çarpınca gece,
Sessizlik çöktü savaş meydanına.
Bir Mehmetçik düştü toprağa usulca,
Son nefesinde fısıldadı: “Vatan sağ olsun…”

Deniz dalgalandı, hüzünle vurdu kıyıya,
Gök bile ağladı yıldızlarıyla.
Ve toprak, koynuna aldı evlatlarını,
Cennete giden yolda birer melek gibi yürüdüler şehadete

Şimdi her bahar çiçek açar Çanakkale’de,
Şehitlerin kanından rengini alır bitkiler
Ve her dalgalanan bayrak hatırlatır bize:
Çanakkale geçilmez, çünkü orada yürekler yanar!