Benim halime bakıp üzülmesinler diye...
Kırılıp incinmesinler diye...
Beni düşünüp kendilerini harap etmesinler diye...
Bende akılları kalmasın diye...
Ben ne
babamın omzunda ağlayabilidim...
Ne de anamla oturup dertlerimi paylaşabildım...
Bundan hiç şikayetçi olmadım!
Belkide vaktim olmadı... Çünkü beni biraz da ben avuttum!
Ama yanım da olmasa da... Evde, sokakta her
zaman güçlü bir
kadın olan anam vardı!
Herkese, her şeye yetişebilen!
Bu durumdan asla şikayet etmeyen!
Sahip olduklarının değerini bilen!
Sevdiklerinin değerini bilen!
Sevgileri her defasında çoğaltan! Sorunlarda hep çözüm
üreten!
Mutluluk için elindekileri paylaşan… Üzüldüğünde bile belli etmemeye çalışan! “Varsın olsun! Canı sağolsun diyen!” Hüzünlü bir tebessümle devam ederdi yine yoluna!
Hayatın verdiği zorluklar! O, yorgun omuzlarına binen her yükü...
Sessizce taşırdı
gözyaşını!
Üzüntüsünü, acısını çoğu
zaman geceleri yastığına akıtırdı!
Ama, sabahları her
zaman dimdik dururdu karşımda!
Annem, benim canım
annem!… Dinlediğim masallarımın kanatsız meleği...
Bana okuduğun hikayelerin İyi kalpli prensesi...
Okuduğum romanların vakur kraliçesiydi... En saf ve temiz
sevgiyi ondan öğrendim!
En onurlu ve güçlü duruşu onda gördüm! O, hayatımın var olan en güzel cümlesiydi!
Söylenen hiçbir kelime...
Konuşulan hiç bir söz onun kadar anlamlı olmadı...
Uzun lafın kısası,
annem benim canım, bir tanem!
Her daim güçlü bir
kadındı.
Ve ben hayatı...
Güçlü bir kız olmayı, ondan öğrendim! Beni büyüten elleri...
Bana hayatta güçlü kalmayı öğretti.
Her düştüğümde dimdik ayağa kalkmayı...
Her haksızlıkta baş kaldıran!
Yapılan her baskıda susmamayı...
Her zorlukta...
Hayatin verdiği yorgunlukta...
Bir solukta nefeslenip hayata devam etmeyi…
Bilen güçlü bir
kadındı...
Keşke şimdi yanımda olsaydı!
Yaptıklarımı başardıklarımı görüp gururlansaydı! Sağ olupta beni izleyebilseydi! En büyük alkışlarım!
En güzel öv
gülerim!
En içten iltifatlarım!
Onun gidişiyle yarım kaldı!
Artık, yüreğimde kocaman bir boşluk var
anne! Icimde ise kaybolmayan bir sızı! Yarım kalıp tamamlanmayan bir cümle gibi…
Ama senin bana öğrettiklerinle dimdik duruyorum, Anne!
Çünkü, ben eminim!
Bir gün bu yorgun yürekte!
Başarılardan sonra, duyulmayan tüm alkışlar!
Tüm dualar sana inşallah ulaşacak!
Ve sen,
cennetinde
gülümseyeceksin!
“Kızım, ben hep seninleydim.” Diyeceksin!
Dinçer Dayı