Saplantıma saplandım...
Ağır yaralandım!
Kan kaybı ve can acısı bir yana;
Ben, sensiz soluksuz kaldım!
Senden sonra, bir arpa boyu yol aldım.
Bir ileri iki geri değil ama... yerimde saydım!
"Son bir bakış, son bir resim daha..." diye diye yandım..
Ve... Zamanla anladım.
Bu karmaşanın içine beni atandın!

Sahi... Sensiz bu hayat mı, karmakarışık...
Çekilmez...
Ve aksi oldu..
Yoksa benim ayaklarım mı kördüğüm olmuş da...
Düzgün adım atamıyorum?

Ağır yaralandım!
İşte, şimdi bütün dünyanın yükü omuzumda...
Ve bütün yaralar avuçlarımda..
Sana "gel" diye yazamayan kalemim istifada!
Her "gel" demeye çalıştığımda kan-revan, dudaklarımda!
Ah... Ne fayda! Ne fayda...

Sen ki...
Hayatında birisine daha,
Böylesi bir işkence etmiş miydin?
Böylesi hiç, sevilmiş miydin?
Annen bile seni böyle sevebilmiş miydi?

Ağır yaralandım!
Ellerine baktıkça anladım ben hayatı...
Hatalarınmış, yaptıklarımın bedeli!
Son gün hiç gelmeyecek, hiç gitmeyeceksin sanmıştım...
Yanılmışım...
Yanılmış, aldanmışım...

Gözlerinden bir soluk daha aldım,
Şimdi senli bir hayali seyre daldım!
Uyandırma...
Bak kâfi derecede yandım...