6
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
933
Okunma
Odalar karanlık,odalar sessiz
Odalar; herkesten, kaçan odalar.
Dökülmüş duvarlar, kırık sobalar
Odalar ağlıyor, odalar bizsiz.
Yerler yıkık-dökük, eşyalar tozlu
Her tarafı hâlâ bir tarih kokar.
Şimdi mazideki günleri arar.
Geçmişi azamet hali tevazu
Şimdi tek başına ıssız ve sessiz;
Kendi dünyasında tefekkür eder.
Duymuyor halinden elem ve keder,
Vermiyor yıllarca ruhundan taviz.
Kaybolan odamı yoksa biz miyiz?
Kaybolmanın sonu nereye kadar ?
İnsanlar aslında zamandan kaçar,
Şimdi dünde miyiz,bu günde miyiz ?
Cevap Yaz