Acılardan sızlayan yüreğimi
Nasıl susturacağı mı
Ağlarken gülmeyi küsmemeyi
Acılar bıçak olup
Derinden derinden
Keserken bedenimi
Ağlamadan inlemeden
Acıdan zevk almayı öğretti

Dalgalara bıraktım kendimi
yorgun bedenimi
Oradan oraya kayalara vura vura
Vurdular beni kıyıya
Parça parça ettiler bedenimi

Lal oldu dilim birden
Kulaklarım sağır
Çekiyorum sensiz bil ki kahır
Bu yürek sana hafif bana ise ağır geldi
Artık taşıyamayacağımı anladım
Zorda olsa sevda yükümü
Hafifletmeyi öğrettin

Anılarım canlandı birden gözümde
Acıyla kıvrılan
Bir tebessüm oluştu dudaklarımda
acaba
Pişmanlık mı duydum
Asla
Mutluluk sandığım mutsuzluklara
Ömrüm mutluluğa aç sana hasret
Gözlerim ise uykuya
Gecenin hazza bürünmüş örtücü sessizliğinde
Sıcaklığında uyumayı
Ateşinde yanarken sönmeyi
Ve senin yokluğunda var olmayı öğretti



Fatma Ayten Özgün