Sensizim Ulan Sensiz
Belki çok şey anlatacaktı
Hemde ne çok Sustu Sahipsizliğe Yutkundu Kırmamak için Kırılmamak için sustu Sanki cenazesini gömdü kendi elleriyle Son kez eğildi Yere düşmüş soluk bir gülü avuçlarına aldı Ve öylece kaldı. Bütün resimler anlamsızlaştı... Suretler soldu ..Dünyada kimsesiz kalmış gibi etrafına son kez bakındı Ne bir ses Ne bir nefes Arkadaş dost yaren Hepsi dedi hepsi rüyaymış Başını ellerinin arasına alıp ağladı Çokmu sevmişti ne İlk kez sevmişti ama olmadı Gözleri ağlar halde yerden aldığı güle bakmaya devam etti Belkide aynı kaderi paylaşıp Aynıydı işte Biri koparılıp atıldı Biri varım diyence hiçkimsesiz bırakıldı Elleri titriyordu İçinden avaz avaz ağlama çığlıkları yükselirken Dili sustu Kelamlar hançer olup sırtına saplandı "Yetmedi yazmaya kalem." Gözlerinden fer gitti yüreğinden can Elleri yana düştü sanki tüm dünyayi titretircesine "SENSİZİM ULAN SENSİZ" diye Bağırmak istiyordu Ama olmadı.. Sustu.. Başı öne düştü Gözleri çiselendi damla damla Son kez avucuna baktı Aynı kaderi paylaştığı Gözyaşlarıyla gül ıslandı ve Sonra Yapayanlızlığın Kimsesizliğin çırpınışlarıyla En son Umutlarını idam sehpasına asıp Sonzuzluk uykusuna daldı Ve öylece kalakaldı.. İçinde avaz avaz bağıramadığı "SENSİZİM ULAN SENSİZ" Öylece.. ÖYLECE KALAKALDI. Yavuz SULTAN ÖZTÜRK Ünsüz Şair.. [email protected] |