Sebatım nazara gelende,
Sabrım sorguya durur.

Zaman engel olunmaz bir tımar
Zaman alır,zor olur. Zaman alır yok olur.
Kendini vazgeçilmez sanan her kimse
Aldanır arz eder, talep bitse de
Kendini en güçlü mevcudiyet sanır.

Zira köy yıkmak
Bir şuuru sakara aittir.
Benliğini bilene, aynalar gerçeği yansıtır. Gerçeği göremeyen her bakış,
Kendini en yüksek makamda sanır.

Her bitiş başlangıca gebe değil mi?
Mecburiyeti yok ki sana yaşamın,
Sabahı olmayan bir gece mi olur?
Nefsine muallim olamayan her kişi,
Fıtratı ezadır doğru bildiğini sanır.

Uçmağa gider yollar, bilmeli kişi kendini.
Kâlû Belâdan başlar dünyevi yolculuk.
Sekâret sancısı son buluncaya dek,
Bu dünyada uyanmadan gider öbürüne.
Kendini semâda ermiş ulema sanır.

Makberde bitmez bu yolculuk.

Beyit 289:“ukuşun agar ol biligin bedür
bu iki bile er ağırlık körür”
Beyit 289: “İnsan akıl ile yükselir, bilgi ile büyür; bu ikisi ile insan itibar görür.”

Yolunu yalnız bulamayanlardan mısın?