Karanlık bir oda, duvarlar dar,
Gözlerim kapalı, içimde bir sızı var.
Sesler yankılanır, karanlıkta hayalet gibi,
Uzanır boşluğa, bilemez kimim ben.

Gecenin koynunda kaybolmuş hayaller,
Birbirine sarılmış, parça parça teller.
Zaman durdu gibi, her an bir azap,
Hüzün, bir yük gibi sırtımda bıçak.

Umutsuzluk içinde kaybolmuşum,
Her nefes bir savaş, her gün bir yıkım.
Ama her savaşta bir umut da var,
Aşkın hatırası silinmez bellekten,
Ama boş bir çerçeve, anıdan geriye kalan.

Yüreğimde bir yara, kanamıyor artık,
Her şey tükeniyor, ruhumda bir kıtlık.
Bir çıkış yolu ararım, gözlerim dalgın,
Kendimle savaşıyorum, ama kaybetmek kaçınılmaz.

Belki de çözüm, kabullenişte gizli,
Ama bu sonbahar, hüzünle yapraklar dökülürken,
Bir umut ışığı ararım karanlıkta,
Son bir nefesle, belki de bulurum beni.