TÜKENDİK BİZ
Son şarkıda kahır çektik,
Son arzuda yürek çırptık, Son nefeste bitkin düştük, Pınarlardan sular içtik, Acı histe tükendik biz. Sustu şahitlik edecek diller Serçe ürkekliğinde dev adamlar, Çil yavrusu serpilmiş insanlar, Kaldırımlara dağılmış canlar, Deste deste tükendik biz. Son tren gözden kayboldu, Uzaklardan çakal uluması duyuluyor, Sırtımızda dağ vardı! Sırtımızda dağ! Biz herkese yakındık! Herkes bize uzağ! Son nefeste tükendik biz. Son güller de solmakta bahçemizde, Hazan başlıyor gülşende git gide! Terk edip gidiyor turnalar mahşere doğru, Sazendenin tellerle muhabbeti tadında, Hıçkırıyor rüzgâr dokunaklı sözüyle. Yağmur damlasıyız saçının telinde, Yürek seste tükendik biz. Son demde unuttu dostlar bizleri, Ne arayan, ne soran var ıslak gözleri! Oysa biz yetiştirirdik al-yeşil gülleri, Emircan severdik huzurlu gönülleri, Bulut sarmış yağmuruyla tepeleri, Can kafeste tükendik biz. 13.9.2024 Emir Şıktaş |