Son şarkıda kahır çektik,
Son arzuda kanat çırptık,
Son nefeste bitkin düştük,
Pınarlardan sular içtik,
Acı histe tükendik biz.

Sustu şahitlik edecek diller
Serçe yürekli dev adamlar,
Çil yavrusu gibi serpilmiş olanlar,
Kaldırımlara dağılmış canlar,
Deste deste tükendik biz.

Son tren de gözden kayboldu,
Uzaklardan çakal uluması duyuluyor,
Sırtımızda dağ vardı!
Sırtımızda dağ!
Biz herkese yakındık!
Herkes bize uzağ!
Son nefeste tükendik biz.

Son güller de solmakta bahçemizde,
Hazan başlıyor gülşen de git gide!
Terk edip gidiyor turnalar mahşere doğru,
Sazendenin tellerle muhabbeti tadında.
Hıçkırıyor rüzgâr dokunaklı sesiyle.
Yağmur damlasıyız saçının telinde,
Kulak seste tükendik biz.

Son demde unuttu dostlar bizleri,
Ne arayan, ne soran var ıslak gözleri!
Oysa biz yetiştirirdik al-yeşil gülleri,
Emircan severdik huzurlu gönülleri,
Bulut sarmış yağmuruyla tepeleri,
Can kafeste tükendik biz.
13.9.2024 Emir Şıktaş