Ay yavaş yavaş yüzünü göstermeye başladı.
Güneşin ışıkları son demlerinde..
Yıldızlar çıkıyor birer birer.
Yaktım sigaramı daldım geceye...
Uzun olacak belli ki.
Kelimeler ardarda sıralandı..

Ve birden duraksadım,kalakaldım..
Ne yazsam, nasıl anlatsam geceyi..
Gece uzun dedim ya..
Karanlık ve uzun..
Kalp atışlarım hızlandı birden..
Neydi beni ürküten...

Şiirimi yazmaktan beni alıkoyan neydi..
Sigaramın söndüğünü farkettim..
Kahvemi yudumlarken bir tane daha yaktım.
Bir nefes, bir nefes daha..
Hala ürküyordum,üşüyordum..
Sanki soğuk ve sert bir fırtınanın
Tam ortasındaydım..

Rüzgar beni savurup duruyor.
Var gücümle yürüyorum,
daha ileriye, daha ileriye
Diyorum..
Bu rüzgar beni savurup bir kenara atmasın
Korkuyorum..
Düşmekten, yere düşmekten
Korkuyorum.
O sırada farkettim ki
Beni ürperten şey
Kocaman bir yanlızlıktı...
Yanlızlığımdı..

Ya düşersem,ya bir daha ayağa kalkamazsam
Elimden tutacak kimse yok..
Gecenin karanlığında beni kimse farketmez.
Doğrulup kalkacak gücüm de yok..
Sokak lambaları,rüzgarın etkisiyle
Gözkırpıyor bana.

Lambalar bari sönmesin ne olur.
Karanlıktan korkarım ben.
Kibritimin son tanesi kalmış..
Sigara paketime baktım
O da bomboş benim gibi..
Düşündüm biraz,ellerimi ovuşturarak..
Kibritimi yaksam mı diye..

Ya rüzgar söndürürse,
Ya iyice karanlıkta kalırsam..
Yaşlı bir adam belirdi sokak başında.
Elinde bastonu rüzgara karşı
zor ayakta duruyor..
Yaklaştı usulca yanıma..
“Ateşin var mı” diye sordu bana..
“Evet var” dedim..
“o zaman neden karanlıktasın”
haklıydı,neden karanlıktayım.
Bir kibrit çöpüm var hala..
Titreyen elleriyle cebinden
Bir mum çıkardı...
“Yak evladım mumu, birlikte aydınlığa çıkalım”

HER ZAMAN BİR UMUT VARDIR.YALNIZ OLDUĞUNUZU SANDIĞINIZ AN,BİR BAKARSINIZ BİRİLERİ YANLIZLIĞINIZI PAYLAŞIYOR..PAYLAŞIN,ANLATIN.
YOKSA İÇİNİZE ATTIĞINIZ HER ACI BİRGÜN SİZE ZARAR VERECEKTİR.
VE HAYATTA NE OLURSA OLSUN,HERNE YAŞAMIŞ OLSANIZ BİLE,YAŞAMAK,NEFES ALMAK ÇOK GÜZEL...ÇOK GEÇ ARTIK DEMEYİN.BOMBOŞ YAŞIYORUM HİÇ BİR AMACIM YOK DEMEYİN.
MUTLAKA BİR AMACINIZ OLMALI.