Kim ne derse desin,

İsterse ölümün adresini göstersin,

Her bir dost terk etsin lakin sen benim kaderimsin.



Hicran alıp götürsün,

Hüzün kapımda nöbette dursun,

İsterse ruhum, kendi serencamında sukutu yaşasın.



Kalbim an’a yaklaşsın,

Hayatımın her anı hazanla anlamlaşsın,

Yalnızlık kaderimden sahifelerde bir bir haykırsın.



Lakin sen derdimsin,

Muvazenem için vazgeçilmeyensin,

Halin derinliğinde, dilin sessizliğinde bir şevkimsin.



Yıllardır sabrettim,

Mütemadiyen çekindim söz etmedim,

Gözyaşlarım arkadaşım oldu, gece sığınağıma kondu,



Sen üzülmeyesin diye,

Bir maraz halini kuşatmasın hissiyle,

Kalbimin titremeleriyle ve ruhumun solgun haliyle,



Sana yaklaşmak,

Halimin perişanlığını anlatmak,

Yüreğimin hıçkırıklarını bırakmak için çok bekledim,



Hiç üzülmeni istemedim,

Çünkü sen müstesna bir derdimdin,

Kimseye söz etmedim, aşkını sinemde düğümledim,



Artık biliyorum ki tükendim,

Her şeyi göze alacağıma söz verdim,

Senin halini bilendim, nazarında eriyen bir nefestim.



Nelere direnmedim ki,

Diyarların hikâyelerinde nefeslendim,

Yıllardır çileyi demledim sabırda kemaliyeti keşfettim.



Adamlık kimliği için azmettim,

Âdemi beşerliğimle sürekli iftihar ettim,

Ölümle barışıklığımı biledim, tefekkürde aşkı hissettim,



Suhulete seninle eriştim,

Ülfeti idrak ettim, hamiyeti bildim,

Aşkın sahifelerinde mütemadiyen nefeslenerek geldim…







Mustafa CİLASUN