Veda
Ben vedayı ezelden bilirim
Hasretin ağzıma vurduğu gem Alın yazımın özüdür Özlemek umudunu yitirmeyen bir direniştir içimde Sırtımı haince pençeleyen prangaların sözüdür Umutlar uçsuz bucaksız bir deryaydı önceden Özlem sinkaflı küfürler bahçesi Adını koyamadığım bu çalkantı Yüreğimi en onulmaz yerinden sarsardı Gülümserdim herşeye rağmen Yüreğime sular serpen bişeyler vardı Duygularıma yön veren Ağırlığı kollarımı delen Omuzlarımı çökerten katı bir sevdaydı düşümü süsleyen Hiçbir vakit kederden boş kalmazdı Hükümsüzdü hüküm bekleyen İnkılap beklenen yolcu Damarlarımda kalmış zerre kanı da sana bağışlıyorum Sana karşı sarfediyorum esrarlı sözler Kimseyi aramadım seni aradığım kadar Yollarında su kaynağına döndü gözler Metehan Özdemir |