Gön doğarken başlar acılar
Odaklanırım bir noktaya
Geçerım  kendimden
Durmadan sağına,soluna dünerken
Erırım mum gibi
Büyür,büyür gözümde
Büyütürüm okyanus kadar,dağlar kadar
Karanlıklarla beraber daha karamsar olur
günlerım
Çıkmaz sokağa girer gibi
Çıkamam işin içinden
Kaybederım yolumu
Yıldızlar gibi uzak
Hayaletler gibi ulaşılmaz olur gözümde
Yinede erişilmezliğine inat
Durmadan gönlüme hep  akacak
Nerede olursa
Umutsuzluk abidesi gibi
Yumru olur göğsümün ortasına yerleşır.
Yarasını başta fark etmeyen yaralı gibi
Sonradan acılarımı,
Sararıp giden yapraklara
Solmuş çiçeklere bakarak hissederim
Mutluluğun artık çok uzaklarda olduğunu
anlıyorum.
Kader gösterecek hünerlerini tabi
Yavaş,yavaş zaman geçince
unutacaktım
Evdeki hesap uymadı çarşiya
olumsuzlukları
Umutsuz bekleyişler takip ettı.
Zaman geçince
Yalnızlık mezarına diri diri
Gömülmüş olduğumu ,
Başımı kaldırıp mezar taşına
vurunca  kiyametın koptuğunu anladım
Haberım oldu
Olan bitenden
Ne yapsamda
Hiçbir şey gelmiyor elden
13/08/2024
Mehmet Emin sakin