Kimse yok
umut yok
mutluluk yok sevmek sevişmek yok Karabulutlar çökmüş güzel diyarlarıma silinmez yaralar açmışlar bir çocuk yaşında ki anılarıma karabasan gibi çökümler heryer de eşitsizlik adaletsizlik emekci köylü memur her vatandaşım da bir hissizlik kimsin sen diye devam eden cümleler işleniyor en utanılmazından ihanet ve cürümler güneşe doğru koşuyoruz koştukca yoruluyoruz kesiliyor sesler kayboluyor bütün değerler aslında biz yokuz ben yok sen yok biz yok siz yok o yok kimsecikler yok |