Yorgunum
Öyle bir zamandayim ki
Yaşamakla Yaşamamak arasında Varlıkla yokluğun tek birleşim yeri olan Geniş bir asrın sonsuz boşluğunda Öyle günlerden geçiyorum ki Zaman zaman değil An an değişiyor duygularım Saliselerin belirlediği sonsuz bir uçurumda Her gün, gün güneşle selamlasirken Başlıyor yerin göğün inlemesi Işıksız pencereler bir tek beni görüyor Bir tek benle iniyor perdesi Ay bir tek bana içini döküyor Yıldızlar bir tek bana gösteriyor yalnızlığını Doğa bütün aynaları yüzüme tutuyor Bütün aynalar bana yansıtıyor kırılmışlığımı Ben sessiz sedasız ağlar iken Nefesimi yutarken kimseler duymasın diye Gözyaşlarımı silerken kupkuru ellerimle Yalnızlığım bir tek bana görünüyor Bir tek o bana eşlik ediyor sımsıcak yüreğiyle |
desem abisi...