KELİMELER KAN GİBİ DÖKÜLÜYORDU
Şair kalktı masasından
Kağıdı bir tarafta kalemi bir tarafta Bıraktı Suskundu Düşsel ruhunda onarılmaz yaralar vardı Ne kadar sarsa da şiirle kanıyordu Bakışları duygu yüreği şiirdi zaten Kelimeler kan gibi dökülüyordu Kaybettikleri kazandıklarını karşılamazdı Yaşamı herkesin biraz eksik yanıydı Nede olsa o herkesin fazlasıydı Tek hüneri kendisiyle konuşması değildi Elbette yaşam sulamıştı onu ve nemliydi yüreği Acıktığında gökyüzüne bakardı Susadığında denize Bir işi vardı elbette Mum bile diyetini dibine erimekle öderken O yaşamın serserisi değildi kendisiydi Güneşi masasına alır gökkuşağı yerdi Bütün şekerleri çocuklara verirdi Ve bütün güzel sevgileri Çiçeklerin ismini bilmezdi belki Kokularıyla severdi Onun geçtiği bütün sokaklar temizdi Ve çıkmaz hiçbir sokağı yoktu Şiirden kazandığı parası da O yaşamı hediye olarak kabul ederdi Ve bir gün onu vurulurken gördüm Güneş kızıla boyandı Ayaklarına gelirken kızıl yakamozlar Siyahlar giymiş bir kadın Bütün umudunu uğurlarken gün batımıyla Gözlerine baktım bir şiir okudu Kirli sakalında bir eşkıya öfkesiyle Düşsel ruhunda onarılmaz yarasıyla Dudağında ayaz vurmuş yaşamında Suskundu kağıtsız ve kalemsiz Kelimeler kan gibi dökülüyordu 30.9.2008 SOKAK ŞAİRİ |
Kirli sakalında bir eşkıya öfkesiyle
Düşsel ruhunda onarılmaz yarasıyla
Dudağında ayaz vurmuş yaşamında
Suskundu kağıtsız ve kalemsiz
Kelimeler kan gibi dökülüyordu
Şiir yazılmaz derim hep söylenir..göz ile,dudakile, yürek ile söylenir..Beş duyunuzda dokunmuyorsa şiire ,kelimeleriniz karşılığını bulmuyorsa karşı yürekte..o şiir entellektüel bir kaşıntıdan dökülen kir liflerinden başka bir şey değildir
sesini ve şiirini beğendim şair..Benden bunu söylemesi..
saygılarımla
saygılarımla