bir parkın bankında çook büşünceli bir adam gördüm dü,
selam verdim hiç yabancı değildi,izin alıp da otur dumdu,
düşünceliydi,kederliydi,üzüntüden, zaklaştırayım istedimdi,
kardeşim istersen bana anlat açılırsın,ferahlarsın,dedimdi,
derdini söylemeyen,dermanını bulamaz ,sen anlat dedimdi,

uzaklara bakar iken ,dokunsan ağlayacak gibi anlatmıştı
bu arada,bir dokun bin aaaaah işit sözü aklıma gelmişti
o çok güzeldi, benim için gülünce yüzünde güller açılırdı,,
benim gözümde dünyanın en güzeliydi, sanki bir melekti.
,daima peşinde koşardım,hep bakar güler ümitler verirdi
,
taş kalpli,çok kibirli o eski davamı düşünüyorum demişti,
onu tanıyalı çok zaman geçti mi, seni çok üzmüş dedimdi,
sanki beni köle aldı,çok zaman geçti unutamadım dediydi
üzülme nolur,kalleşliğin hesabını Allaha veremez dedimdi,
üzülme nolur kaypaklığın hesabını Allaha veremez dedimdi.

ABDULKERİM KAYA.ESKİ ARŞİVİMDEN.24.01.2024.ANKARA.

,