NOKTA BİLE DEĞİLSİN
Asıl korkum
Sen kentin arka sokaklarındayken başlıyor Katran gibi bir yalnızlık Zifiri bir korku sarıyor bedenimi Hiç kimsenin bilmediği bir hazana sarılıyorum Sen kendi sevinçlerinde yoğrulurken Ne tuhaf değil mi? Ben kendi dualarıma mahkum oluyorum Ellerim titriyor Bedenim soğuyor Suskun kalmam gerekirken belki de Sana dualarımla susuyorum Ben yaz aşklarında yakamozlara mahkumken Bir gonca gül olup, Solmayı beklerken Ne çok yabancılaştın tomurcuklarıma Ne çok vicdansızmışsın dikenler yanında Oysa ne tuhaf değil mi? Dualarımda bile nokta değilsin artık… |