Övülmeye sevilmeye ihtiyacım yok
Çiçeklerim açarsa yaşarım ben.
Papatyalar, Gonca güller, Erguvanlar...
Laleler, Sümbüller, Mor Menekşeler açsın.
Hakkari’nin Ters laleleri kaldırsın başını
Selimiye’yi süslesin sümbüller
Ya Kars’ın Sarı dudağı, Kaf lalesi;
Ağrı’nın Kurt kulağı;
Ağlayan gelin gülsün Diyarbakır’da...
Karagül, Mezopotamya sümbülü, peygamber çiçeği...
Daha neler neler sayarım ben...
Ama çiçeklerim açarsa varım ben...
Zirvelerde açsın,
Kaya diplerinde açsın,
Saraylarda açsın demiyorum.
Güzel koksun, kötü koksun fark etmez...
Nerede açarsa açsın,
Dedim ya! çiçeklerim açarsa varım ben!
Ya açmazsa Isparta’nın gülleri!
Ya kokmazsa yurdumun sümbülleri!
Alır başını giderse menekşeler tenhalara,
Solarsa papatyalar on kardeşin yanında!
Anasız, babasız kalırsa kar çiçekleri!
Donmaz mıyım o zaman?
Yalnızlıklarına yanmaz mıyım?
Yok,yok! Çiçeklerim açsın özgürce.
Yayılsın yurdumun dört yanına....
Onlar açarsa yaşarım.
Onlar açarsa koşarım umutlarıma.
Beni bilmesin dünya...
Çiçeklerim bilsin yeter.
Diyarbakır Dağkapı’da boyacı Zeyd,
Mardin’de kamyoncu Şeyhmus,
Amasya’da şans eseri dünyaya gelen Satılmış;
Gavur Dağının sarı çiçeğini derleyen Elif kız...
Dedim ya vatanımın çiçekleri bilsin beni
Onlar unutmasın.
Ben onları gönlümde taşıdım hep
Onlar gönül koymasın yeter...
Çünkü öğretmen;
Çiçekleri açmazsa biter!