Övülmeye sevilmeye ihtiyacım yok
Çiçeklerim açarsa yaşarım ben.
Papatyalar, Gonca güller, Erguvanlar...
Laleler, Sümbüller, Mor Menekşeler açsın.
Hakkari’nin Ters laleleri kaldırsın başını
Selimiye’yi süslesin sümbüller
Ya Karsı’n Sarı dudağı, Kaf lalesi;
Ağrı’nın Kurt kulağı;
Ağlayan gelin gülsün Diyarbakır’da...
Karagül, Mezopotamya sümbülü, peygamber çiçeği...
Daha neler neler sayarım ben...
Ama çiçeklerim açarsa varım ben...
Zirvelerde açsın,
Kaya diplerinde açsın,
Saraylarda açsın demiyorum.
Güzel koksun, kötü koksun fark etmez...
Nerede açarsa açsın,
Dedim ya çiçeklerim açarsa varım,
Onlar açarsa yaşarım.
Onlar açarsa koşarım umutlarıma.
Beni bilmesin dünya...
Çiçeklerim bilsin yeter.
Diyarbakır Dağkapı’da boyacı Zeyd,
Mardin’de kamyoncu Şeyhmus,
Amasya’da şans eseri dünyaya gelen Satılmış;
Gavur Dağının sarı çiçeğini bohçasında taşıyan Elif kız...
Dedim ya vatanımın çiçekleri bilsin beni
Onlar unutmasın.
Ben onları gönlümde taşıdım hep
Onlar gönül koymasın yeter...
Çünkü öğretmen;
Çiçekleri açmazsa biter!