Aşk için verilen mücadeleyi anlatan bir şiir.

Yetimce umutları rüzgârlara savrulmuş kış fırtınası
Yalnızlığın renginde açar yapraklar,
Yalnızlığın sürgününde.
Sevdanın yolları yokuş olur, ateş olur,
Yakar güneş acımasızlığında.
Gönül yarası bu, mavi gözyaşı bu
İhanet gibi en umulmaz yara
Ve hançerde kan,
Gül yarası, kuşun kanayan yarası

Ayrılık rüzgârları eserken seher vakitleri
Bir göç yaşanır, uzak diyarlara vurur sürgün beni
Yıl boyunca bir şafak türküsü, yanık buğday kokusu
Uçurum çığlığıydı senden ayrılan her anım
Giderken yüreğimi sana bıraktım.

Çiçekler baharda açıldı yaprak yaprak
Kış uykusu, talan mevsimi, yeni ölümlerin soğukluğu
Ve derin uykularda yılanların bahar rüyası
Biliyorum beni alıp götürecekler
Yıkılır köprüler geriye, kan ve gül kalır
Yitik sevdanın gölgesinde ayrılıklar benimle kalır.
Kırmızı karanfiller aşkın çekilen çilesi
Çiçekler susayınca yüreğimi sana bıraktım.

Ve şimdi ağlamak zamanı
Kavuşmanın bittiği yerde, kahır gözyaşları
Dikenli tellere takılır sevda yıldızı
Saatler ayrılığın vakti...
Ne olur sil gözyaşlarını, ağlamak benim olsun
Bilirsin umut ekmekle büyür,
Yasak dünya, sensizliğin sürgünü
Yalnız bir yürek acısı gülü soldurabilir.
Elveda sevdalım
Yüreğimi solgun âşıkların umuduna bıraktım.
Giderken yüreğimi sana bıraktım.