Kursağımda kalanlar..
O kadar yalnızlık kapladı ki duvarlar dinler oldu.
Dostumu bilmem ama kendime düşmanlığım bitmedi. Herkes yakındı fakat bedensel yakınlık bir anne merhametini verebilir mi. Son sözlerimi her gün söylüyorum belki duyan olur diye. Anlıyorum göç başladı ve ben heybesi hüzün dolu bir seyyah. Varış noktası denen iki metrelik soluk toprak. Hani topraktı yeşili ve dahi kırmızı gülleri yetiştiren. Artık bitmez oldu insan. Kimden kaçsak bir adım ötede yakalanıyoruz. Soğuk ve somurtgan. Belki de toprağı unutturmak istemediklerinden. Hoş öyle ki burnuma toprak kokuları gelmeye başladı. Ve son bir defa daha özür dilerim. . İnsan olmaktan,insan Doğmaktan. |
Ruhum ,
özlüyür
geçmiş zamanların hikayesini...
Yüzüme değen rüzgarın kıskanılası
özgürlüğünü ,
sabahın kadife sesli kuş ötüşünü
nicedir hasret kaldığım dost sevgisini...
Yalnızlığımın bana haberleri var .
Uzaklarda şiirin bir ülkesi varmış
o ülkenin de ben gibi kimsesiz , kimliksizleri...
Çokça tebrikler...