Dünyanın tuzunda kırklandı ciğerimDudak arası bir fısıltıyla tek hecelik bir seslenişle müjdelenmiş im ‘’kız’’ deyip döndüler geri sonra dediler kış vurdular dizlerine vış vış niye olmamış bunların eri ben kara kışta doğmuşum gözlerimin nemi, buğusu korkutmasın seni üzerime yağan her kar tanesini nefesimde sıkıp boğ muşum kalemin kurşunuyla vurulurum sen sıyrılırsın benden hayat eğriti durur kesilir soluk bin ahla acılar akar kızıl şiirlere oluk oluk kaç delikli süzgeçten su geçirildi kaç tas biriktirildi kırkım çıksın diye kaç taş atıldı içine böyle ruhum korkuyla irkildi bütün kabuslar bende gömüldü isimsiz hüzün taşları yüreğimde kimsesiz bilmiyorum hangi duygum sağ hangisi öldü ömrüm tükendi bitti meğer acılara doğmuşum gönül soframda kara bulutlar hiç çekilmedi gitti Çiğdem Çimen |
nefisti okuduğum şiiriniz
tebrikler
selam eder esenlikler dilerim