SEN HİÇ BİR ŞEYE LAYIK DEĞİLSİN!
Seni tanıyanlar!
Senin bu tavrına, çok şaşırmadı! Sana olan o, engin sevdadan... Bende, artık, hiç eser kalmadı! Alkolu kendime, derman diye kanıp, içmedim! Senin iki yüzlülüğün beni boşluğa itse de! Yaşamdan bezdirip, intihara sürüklese de... Asla, yok oluşun, bezginliğine kendimi bırakmadım! Hüzün çıkmazlarından boşluklara düşerken, Tutunacak bir dal diye... Alkole, kumara, kadına, pavyona... Zafiyet gösterip uzanmadım! Aşkın uçurumun da YÂRADAN’dan imdat beklerken... Bin parçaya bölünüp, toprağa dağılmadın! Dinçer Dayı |