Acı içinde beş yılım heba olarak gitmişti

Vesileler sinemde nakşeden kara bir izdi

Nefes almak, müşkül olmaktan öte yeisti

Kurşuni hisler her yanında sırnaş adresti



Sancının mefkûresini bilirim ötelerdeydi

Lakin açziyet, halimin en vazgeçilmeziydi

Umut solgun damlaydı, yılgınlığım yakındı

Şevk çok uzaklaştı hayat anlamsız farktı



Ölmek kurtuluş adresi olsaydı acımazdım

Yaşamanın gayesine hiç vakıf olmasaydım

Mefkûre gayesinde solgunu solumasaydım

Aşk sancısı tatmasam, ruhu anlamasaydım



Hınç, her halükarda kalbin darlığına sebep

Kin ruhun sefilliğine icabet cahile ne hacet

Husumet, huzur için zillet adresi de adavet

Kul olmak için, suhulete ihtiyaç vardır elbet



Terki hal eden canı geri getirmek aklın işi mi

Nefsin nizamında açziyet, maslahatta hak mı

Hata tercihte istinat mı, iradede nedir farkı

Akıl düşünmeyen için vuslat mı sancı sanat mı



İki can bir birini tamamlayan ancak olgunlaşan

Kan içindeki devri âlemi anlamaktan azade olan

Heveslerine boğulan zafiyeti marifetle aklayan

Hatalarında tefekkürden uzaklaşan zavallı insan



Kim ne yaparsa heybesinde ki azığı o kadar olur

Ruhi lekeler uykuya hasret bırakır ve solgunlaşır

Yegâne ola adreste yanılır, işitmeyen soluk kalır

Bakar kör olmak kimlere yakışır mizanda yaklaşır







Mustafa CİLASUN