Ürkettim Kurbağaları
Aylardır eski bir kederle çıkıyorum voltaya
Kar kuşları geçiyor semada sürü sürü Dökülen yaprakların sesini duyuyorum üşütüyor beni yalnızlık Suretin yansıyor semaya her kar tanesine Esirgeme kendini semadan Noksan kalma kederin sonsuz yalnızlığından Bütün gün dere kıyısında sırt üstü uzanıp izledim seni Dinledim suyun akışını İzledim balıklardan oluşan yakamozu Kopardım mor gülleri dalından Ürkettim kurbağaları Korkuttum kuşları Hepsi ortalıkta aniden kayboldu Her nasılsa yalnızım Ve hep bir şeyler eksik gibi |