ÖLÜM...Rahmetinle sulanan gönüller toprak oldu Taş kaplamış yürekler hepten isyanla doldu Avuçların dövdüğü dizlerde kanlı merhem Hak rızasın unutup, yakasın çekip yoldu Ardınca sıralanmış, sevaplar ve günahlar İyilikse kefaret; kötülükler bak soldu Necasetten arınmış; yüreği, bilinmezde... Yeraltından semaya uzanan bir çift koldu. Kurulu döşeğinde kıbleye dönük yüzü Derinden Fatiha´lar kabrine varan yoldu Son kürek atışımız vazifenin bitimi Kan rengi sözlerinde gözyaşlarına n’oldu? Valizinde seksen yıl; bazı eksik bazı tam Sevdiği´n hasretini dindirecek bu holdü. Yaşlanmış hatıralar düştü beyaz perdeye İzlediğin sahnede yaşayışın başroldü. Mağfiret et Allah´ım verme kabir azabı Rahman Rahim olan Sen, merhametin ne boldu! |
hatırlatan vâr olsun...
gönlünüze afiyet...
muhabbetle...