Duman
Masmavi bir duman olup
Şu serimde tütüp durdun Yüreğime yollar bulup Orada bir mekân kurdun Nağme oldun tamburumda Gonca idin gül dalımda Al kan oldun damarımda Benliğimi tümden sardın Gece rüya gündüz düş’tün Sazıma tel olup düştün Bana ekmek bana aştın Vuslata sen ile erdim Gönlümün ilk bestesiydin Hiç bitmeyen hevesiydin Can kuşumun kafesiydin Bedenime hep ruh verdin Yenik düştün bir ezbere Yön değiştin birden bire Çekip gittin meçhul yere Anlamadım neydi derdin İbrahim Taşdemir |