İnsan bir şeyi kaybedince arar,
Bulduğunda aramaya başladığın şey aşktır.
Yollardaki aşığın arayışı hiç bitmez.
Bitmesin de.
Çünkü aşıkken aradığın da.
Sonunda bulduğun da kendin olursun aslında.
Yaşadığın sürece
Öğretmenin doğa,
Kitabin insanlık,
Okulun yaşam olsun.
Elini tutup da yolları yürüdüğün adam gibi.
Deden gibi.
Kendi içinin sonsuzluğunda insan nereye kadar gider ki?
Nerede saklıdır bütün gizli bilgileri yaşamın?
Kullanamadığımız, atamadığımız.
Kork/umduğumuz, sevemediğimiz ne çok şey var...
Ne çok sayısı artıyor bunların her gün...
İçimizi kemirircesine...
Oysa Güneş sırtımızda.
Yolunu kaybede kaybede yerini buluyor insan...
Bir labirent aslında hayat...
Her nerede olursa olsun kendinle buluştuğun, kendine vardığın, kendine döndüğün.