Yaprakları notasız birbirine vururken rüzgar
Çıkardığı melodiyle titreyen sularda
Aynı ahenkle süzülüyor bir kuğu
Böyle zamanlarda yalnızlık
İnsanı yaradana sanki biraz daha yakın kılıyor

Düşerken yüzüne bir gülün yağmur damlaları
Nasibini alan kuru otun sevincine katılıyor
Kanatlarını yıkayan bir kuş sürüsü
Böyle zamanlarda yalnızlık
İnsanı yaradana sanki biraz daha yakın kılıyor

Karanlığın bağrına saçılan yıldızlara bakıyorsun
Yılanın gözünde kamaşan ay
Karıncanın yolunu da aydınlatıyor
Böyle zamanlarda yalnızlık
İnsanı yaradana sanki biraz daha yakın kılıyor

Yaprak oluyorsun, rüzgar olıuyorsun
Su olup akıyor, kuğu olup süzülüyorsun
Gül oluyorsun, yağmur oluyorsun
Kuş olup uçuyorsun
Unutuyorsun, bütün yalnızlığını unutuyorsun

Gökyüzüne varıp yıldız oluyorsun
Karanlıkta ay gibi ışıyorsun
Böyle zamanlarda yalnızlık
İnsanı yaradana sanki biraz daha yakın kılıyor