GezegenGezegen BeğenAntolojimYorumlarPaylaşTweetle Gezegen Karanlık hücremde bir ışık arıyor bulamıyorum Örümcekler duvarlara ağlarını örerken Bir rüyanın son bölümündeyim Yüze çıkamıyorum Derinlik beni kendine çekiyor boğuluyorum Benim şu küçücük beynimde yeni bir çağ doğuyor Senin gezegenine hemen hemen varmak üzreyim Üzerimde bedenimi gizleyen bir elbiseyle geldim Seni görüp kendi gezegenime döneceğim Ayağımın altında dağ Lale’leri açıyor Beni göremezsin ama sesimi duyabilirsin Yine hiç mevsimine girdik-Bu hızlı dönüş beni korkutuyor Buranın penceresi yok güneş girmiyor araftayım sanki Sana da oldu mu böyle varla yok arası olmak Görünmez olsam da sarılabiirsin bana Sesime doğru gel-Beni son bir kez kucakla Daha kaç bahar var ki şunun şurasında Eylül tam da ayrılışların vedaların ayı Son bir kez daha kavuşmalıyız hoşça kal demek için Yoksa yine son mu hiç mevsimine mi girdik Nimet Yüksel Apel 25.Nisan.2023.Bodrum © Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir. |