Yüzümüz kalmadı yaşamaya
Cadde cadde, sokak sokak
Düşmüş insan yüzleri
Suretler donuk
Benizler soluk
Kimsesizliğin dem tuttuğu bakışlar
El versen
Yüz yok el sürmeye
Maskelere gizlenmiş korkular
İnsanlar aç
İnsanlar bitap düşmüş
Düşmüş yüzler
Suratlar asılmış yeryüzüne...

Yüzümüz kalmadı yaşamaya
Tutuşmuş etekleri aklın
Ramak kalmış delirmeye
İnsansız yaşam alanı koymuşlar adını
Hangi trene binsen yalnızlığın durağı
İçi çekilmiş kavramlara sığınmak nafile...

Yüzümüz kalmadı yaşamaya
Çare diye tutturulmuş bir aşı
Yutturulur mu dikene sevdalı çiçeğe ?

Yüzümüz kalmadı yaşamaya ey dost
Bakidir zulüm sustuklarına
Yaşıyorum ölmedim diye haykırmak nafile
Susmak bir gafletin uykusu
Uyandırsan da gözleri kör
Kabustan hayra yorulmuş bir insan sureti
Lanetleyecektir seni...

Yüzümüz kalmadı yaşamaya
Gönle hamasetle dokundular her gece
Önümüze kırıkladılar insanların kalbini
Yedik hep doya doya...

Yüzümüz kalmadı artık yaşamaya
Nefesler tutuk
Nutuklar sustu
Çöktü karanlık aydınlığa
Yüzümüz kalmadı artık ey dost
Yaşatmayı beceremediğimiz insanlığa...

Çağdaş DURMAZ