18 Mart anısına kaleme aldığım bir oratoryoda yer alan şiirimdir...

Ben elif…
Elleri kınalı elif…
Yüreği yaralı elif…
Yârimin veda busesi alnımda,
Düğünümün kınasını yıkamadı sular daha…
Ben elif…
On yedisinde gelin, on sekizinde ana,
Hamur kokar ellerim, ekmek kokar, aş kokar,
Anadır bağrım evlat kokar, süt kokar.
"Gidiyorum!" dedi yiğidim, gözleri dolarken kanla...
Gördüm, cennete bakıyordu çakmak çakmak.
Dönmezdi bilirdim, ben bebeme ne derdim?
Vatandı, namustu, ezandı, imandı...
Diyemedim bir şey dilim bağlandı.
Mühürledim yüreğimi, mil çektim gözüme,
Son kez yaslandım vatan kokan göğsüne.
Git dedim!
Git yiğidim…
Varsın doymayım sana,
Varsın bebemiz bilmesin babasını.
Lokmalarım boğazıma düğüm,
Bu aldığım nefes ciğerime hançer,
Yokluğun gözüme perde olsun varsın.
Artık vatansın sen, bayraksın,
Semâda ezan, göğüste iman, toprakta kansın!

Hazan Ayaz 🍂