Acılara bandırdım böldüğüm son lokmamı
Geçmedi boğazımdan sıra sıra dizilir
Hala lokma düşünen ne arsızsın be adam
Gördüğüm aç susuzlar yanlarıma dizilir

On ilimiz tamamen yer ile yeksan olmuş..
Bilmiyorum bu vahşet kaç bin canımı almış.
Ülkemi baştan sona kara dumanlar sarmış.
Yüreğim yangın yer, gözümden yaş süzülür.

Güneş toz bulutuna gece ayaza teslim
Bedenler buza dönmüş yürek acıya teslim
Gözlerin yatığı kum, kapağı mora teslim
Ağıtlar tortu tortu, yüreklere süzülür

Babasız kalan çocuk, çocuksuz kalan baba.
Anne hakka yürümüş, bitmiş hısım akraba
Sesimi duyan var mı. sözü kalmış havada
Molozların altından kan torağa süzülür

Kiminde ayakkabı, kiminde elbise yok.
Yuvalar darmadağın, kim bilir acıkan yok.
Can derdinde yığınlar, dertlerine derman yok.
Çaresiz yığınların göz yaşları süzülür.

Milletim ali cenap batı güneye koşmuş
Bir elde benden olsun gayretiyle tutuşmuş
Ne büyük bir milletiz, millet tek yürek olmuş
Umarım ki tarihe birlik böyle yazılır.

Felaket öyle büyük dertler öyle çetin ki
Çaresiz insan oğlu, selden kalan selinti
Sokaklar toz la duman, sürer hala esinti
Geceler keskin ayaz, gözlerden yaş süzülür

Binalar tuz buz olmuş, yığınlar toplu keder.
Farkı yok bir birinden tamamı aynı kader.
Belli ki bu vahşette suçu yüklenmiş kader,
Çaresiz yığınların gözünden yaş süzülür.

Bir manzara çok acı, acıların içinde,
Sırtında battaniye, eller moloz içinde,
Bir el var’ ki babanın ellerinin içinde,
Yapışmış babasına, ağzından kan süzülür.

Bu vahşetin içinde nutuk atar biriler
Faili dışta arar, hedefinde diriler
Devrik cümleler kurar, tehdit dolu cümleler.
Düşünmez ki bu sözler bir yerlere yazılır