Ağıtlar Yakıldı(Deprem)

Altı Şubat gece Pazarcık merkez
Binalar yıkıldı Maraş’ımızdan
İki bin yirmi üç dışarı ayaz
Ağıtlar yakıldı Antep’imizden.

Ana baba günü sanki mahşerdi
Sarılıp birlikte canlar can verdi
Nice koç yiğidi yerlere serdi
Damlalar döküldü Kilis’imizden.

Binalar yerle bir düşler yıkıntı
Sevdiği canları aldı çöküntü
Yürümek imkansız heryer döküntü
Feryatlar edildi Adana’mızdan.

Anneyle yavrusu birlikte öldü
Yüzyılın depremi sonları oldu
Bu resmi görenler sararıp soldu
Acılar derildi Hatay’ımızdan

Sizin evler bizim beller eğildi
Acının zamanı belli değildi
Kurtarın sesine yürek dağıldı
Kullar yoruldu Osmaniye’mizden.

Taş üstünde taşın kalmadı senin
Merkez üslerine yakındı yerin
Cennet’i Âlâ’da karşılık görün
Yer yarıldı Adıyaman’ımızdan.

Peygamberler şehri ağır yaralı
Gülemiyor artık deprem vuralı
Her yanı kırılmış sevince aralı
Balıklar yara aldı Urfa’mızdan.

Sende medfun yetmiş küsür sahâbe
Selahaddin Eyyub okur hitâbe
Sesini duyanlar eder icâbe
Sur ayrıldı Diyarbakır’ımızdan.

Deprem çok can aldı kayısı kentten
Sesi çıkmaz haber gelmez yiğitten
Sokaklar geçilmez acı ağıttan
Yiğitler verildi Malatya’mızdan.

On ilde yıkımlar acı büyüktü
Ayrı ayrı koştu devlet büyüktü
Hepsinden daha çok Allah büyüktü
Destekler sunuldu devletimizden.

Yardımlar ulaştı tırlar dolusu
Elbet korur Allah böyle ulusu
Hangi ile varsan millet delisi
Kardeşlik görüldü milletimizden.

Kul Sami yazarken içi daraldı
Her yer feryat figan rûhu bunaldı
O’ndan geldi dedi Hakka yöneldi
Heceler ağladı ellerimizden.

Samettin Şenkaya
(Kul Sami)