MUTLULUK ACEMİSİ
Sanki hiç yabancı değilim ölüme
Ne bilim Sanki daha öncede ölmüş gibiyim Tarifsiz bir his bu Anlatamıyorum... Kocaman bi mutsuzluk oturmuş küçücük kalbimin üzerine İliklerime kadar can çekişiyorum Bir damla nefesin yeri kalmamış ciğerlerimde Boğuluyorum Öyle çürük binalar inşa etmişim ki beynimin her köşesine Göçük altında kalmış binlerce hayalimle beraber..ölüyorum ... Aslında Göründüğü gibi değil di hiç bir şey Mesela gecenin ağarmış saçlarıydı yıldızlar Utancından yüzünü sakladığı içindi bu karabulutlar Ben kendimi aynalarda değil, Güneşin ışıltısı ile suya düşen suretimde değil, İşte gecenin karanlığında gördüm .. Tüm mecalimi yitirdiğimde Ve artık gözlerim açılmamak üzere kapandığında Beni karşılyacak olan o karanlığın yabancısı değilim ben Bizzat kendisiyim .. Ben Profesyonel acı çeken Bir mutluluk acemisiyim.. |