EDA
Sabah güneşi kristaliydi bakışların
Oksijen gibi içime doğuyordun Kuşluk mahmurluğun çayımı demlerken Yüzünde kelebekler uçuruyordum Gözlerin soyunuyor aşka Gemilerin açıllıyor denize Gençleşiyor hücrelerim Ellerin yaşlı parmaklarıma değdiğinde Sözcüklerimi kaybettim mısralarım karıştı Arı gibi çiçeğimi ararken Kovanlarım boşaldı kışa düştüm Yönüm pusulam sende kaldı Hüseyin Yük |