HASAT
Oysa ben kendime bile söylemedim
Geçtiğim yolların felâketini Sakladım yaralarımı, Ben bile unuttum yerlerini Zamanın tesellisinde kayboldu ümidim Suyun akışına, Ekmeğin sıcaklığına, Toprağın hep veren yüzüne sığındım Hüznümü ektim, yalnızlık biçtim... Kalbimin tarlasında hasat sonrası Bi’ başına kalan kenar başağı oldu ruhum Bu yüzden hep kenarından geçtim mutluluğun... Şimdi kalbimin kenarında, Aşkın arafında Biçilmemiş, dimdik ayakta İçi dolu; ama yapayalnız bir başakta Buğday taneleri gibi dökülüyorum Hayat denen sıradanlığa... Hazan Ayaz 🍂 |
çok güzel
esenlikler dilerim