Hüzünlü bir şiir var dilimde bu ara,
Satırları gülmekten aciz;
Dizeleri halsiz,
Bir acı var içinde öyle hadsiz.
Kelimeler kavgalı birbiriyle,
Sözler evsiz, kimsesiz...
Ucuz bir otel sessizliği karşımda
Çarşafları kirli, havasız oda.
Dilim damağım kuru,
İçim, sahra çölü kıvamında.
Rüzgar ne yöne eserse,
O yöne savrulur düşlerim
Ve gülüşlerim sahte
Geçmez hiçbir esnaf meyhanesinde!
Hiç içmediĝim sigaraların dumanı başımda,
İzmarite dönüşen anılar yerlerde.
Duman altı olmuş sokaklar,
Sobası yanan sofrası kuru ekmek soğan evlerin çaresizliğiyle...
Bir kadeh daha koy diyor memleketim,
Şeref yoksunu kederlerin şerefine
Yoksulluğu içiyorum.
20 yaşında ölen kardeşlerimi düşünüyorum
Hayatının baharında kışı yaşayan körpe bedenleri
Ve içten içe ölüyorum.
Bir ranzanin üst katında,
Bir daha asla orada uyuyamayacak
Mehmet î hayal ediyorum.
Haberleri açmaya korkuyor,
Bir şarkı daha dinliyorum.
Belki ben de herkes gibi oluyorum,
Umarsız ve kayıtsız...

Dert yüklü bir şiir var dilimde bu ara,
Yağmura dönüşecek bulutlar gibi
Griye boyalı içimin evleri.
Çığlık çığlığa bağırıyorum
Komşular uykuda,
Ölüm pusuda.
Belki de başka bir kadını bekliyor bir kuytuda,
Kocası kılığında
Sabırla ve inatla.
Satır aralarında kalan birkaç umut var,
Parmaklarımı sokup derine
Bir umut, topluyorum.
Geri gelmiyor gidenler
Gittikleri yer güzel diye mi;
Yoksa bu dünya iğrenç diye mi?
Bilmiyorum.
Çocuklar ölüyor her gün örneğin,
Kimisi savaşta topla tüfekle;
Bazısı küçük bedenine dokunan pis ellerle!
Sevmek zor geliyor insanlara diye üzülüyorum,
Nefret etmek bu kadar kolay olmasın istiyorum...

Küfürlü bir şiir var dilimde bu ara,
Baştan sona seviyesiz
Her cümlesi terbiyesiz...