her esintide yaprak olup
düştük yere toprağa karışıp
ayaklar altında ezildik
bakan olmadı bile yüzümüze
direndik biz
ayakta durmayı öğrendik
her güneş doğuşunda
buhar olup göklere karıştık
başımız erdi en yukarılara
bakmadık dönüpte
nereden nasıl geldiğimize
burnumuz gaf dağından yüksek
göklerde hür ve özgürce uçtuk
bir gün yere düşeceğimiz aklımızdan bile getirmedik
düşünce yere
param parça olabileceğimizi
tahmini bırak
ihtimal bile vermedik
bir ayar bulamadık
sınırsız isteklerimize
ne kışa katlandık ne yaza
ya az geldi doyamadık
yada çok geldi taşıyamadık
istediğimiz bir yudum sevgi
biraz huzur biraz mutluluktu
onada dost bildiklerimiz
mani oldu ayrıldık
parçalandık ayrı ayrı yerlere düştük
toparlanmak, toplanmak
kendimize gelmek
ne kadar zaman alır kim bilir
yeter mi bu ömür
yoksa yetmeden biter mi ?

04.12.2016 a.y.