büyüdükçe vazgeçtim,
yoksa vazgeçtikçe mi büyüdüm,
belkide sadece tanış oldum,
yalnızlığın ezgisi işte dilimde çalınır durur,

kimine dağlar aşmak,
kimine iki insan tanımak,
ezber bozduran,
tanış olmalar,

aslında içime, içimde ki ,
küçücük çocuğa sarılmak,
dünyayı sarıp sarmalayan,
bir ince ezgi,

dolanırken sezgi,
tüm duyu organları,
tüm dünya görüşleri,
hepsi ama hepsi solda sıfır,

sonra sevmek diyorum sevmek,
insan nasıl olurda, kimseyi,
o hudutlu kapıdan,
o sarp kayalardan,

bir adım dahi atmasına,
müsade etmez,
sonra aklımda deli divane,
bir açkı kapıyı açtı,

yalan onlar yalan,
diye zehir zemberek bağırdı,
şimdi karşısında gülsem mi,
ağlasam mı, bu kadar açık da söylenmez ki,
içimdeki çocuk haklı bir gülümsemenin ellerinden tuttu…
Sibel Karagöz
#sibelkaragözşiirleri
#sibel_karagoz