SOY/ADIMAdım şiir, soyadım dize İstanbul’da doğmuşum Saat üç otuz beşte Yaşım her sene değişiyor İnanın yetişemiyorum, bendeniz de... Baba adı rübai, anamın adı gâzel İki âşık ilk onları tanıdım Herkesleri öyle sandım Tek çocuktum, birazda afacandım Allah vermemiş abla ,kardeş, ağbey Diye küçükken çok ağlardım Mahallenin çocuklarını eve toplardım Simge, imge, hece, deniz Bulut, umut, sevgi, yağmur Bizim evde büyüdüler Ailem yalnız kalmamı istemedi Hepsini de ben gibi sevdiler... Bir gün göçüp gideceğiz deyip Doğru bldiklerini bana da öğrettiler Ve gittiler!.. İşte o an; Şiir ağladı dizelerde Bir göz rübai’yi, gazeli aradı İmgeler sarp kayalara çarpınca Yürek denizin dalgalarında coştu kabardı Umut yalnızlık giyinmişti, sevgi alıp başını Gitmişti!.. Bulut ağladı, yağmur çıplaktı Şiir sustu Hece gizlendi Dize haykırdı Kimseler duymadı ayşe yayman |
dağlar gibi acıları böylesine dizeleyivermek en zarifinden..
Tebrik, takdir ve selamlarımla.