Gözünün önündekini göremeyen var.

Gözüyle gören var.

Kalbiyle gören var.

Âyet-i kerîmede:

“(Doğrusu) size Rabbiniz tarafından basîretler (kalp gözleri) verilmiştir. Artık kim hakkı görürse faydası kendisine, kim de körlük ederse zararı kendinedir...” (el- En’âm, 104) buyrulmaktadır.

Zira “…Gerçek şu ki, gözler kör olmaz; lâkin göğüsler içindeki kalpler kör olur.” (el-Hacc, 46)

Dolayısıyla gören de kalp, hisseden de kalp, seyreden de kalptir.

Hazret-i Ebû Bekir (RA) ile Ebû Cehil’in her ikisi de Rasûlullah'ın (SAV) güneşleri kıskandıran nur yüzüne bakmış, bunun sonucunda; Allah ve Rasûlullah âşığı olan Hazret-i Ebû Bekir’in gönlünden diline; “Aman yâ Rabbî, ne kadar da güzel!” ifadeleri dökülürken, bunun zıddına Ebû Cehil o mübârek yüzde kendi kalp körlüğünün akislerini seyrederek O’ndan uzaklaşma bedbahtlığına düşmüştür.

Harika bir şiirdi.

Rabbim kalplerimizin körlüğünü gidersin.

Tebrik ediyorum.
Kaleminize sağlık.
Nice şiirlere.
Esen kalın.
Saygılarımla.

Zamansızlık yok mu! Ne güzel şiirleri analiz edemeden, gönül penceresinden geçiremeden okuyup geçmekle kalıyoruz. Affola...

Renkler içinde renk nasıl varsa hayat içinde hayat, can içinde can var. Gördüklerimiz mi çok, göremediklerimiz mi? Neler neler geçmedi ki aklımdan. İki kıta ama sayfalara sığmayacak kadar mana...

Her varlık nispetince yüklenileni yaşar;
Hangi kumaş havludan daha fazla su tutar?

Dedim acizane ve saygılarımla ve tebriklerimle...

Dua ile vesselam...