ÖLÜ ŞİİR MEZARLIĞI
Bu nasıl bir fırtınaysa her çiçeğin üzeri kum,
Gök damlası, yaprağına dokunmazsa ölüyorlar. Unutulan şiirlerin hepsi de ölüme mahkûm, Onlar okundukça yaşar, okunmazsa ölüyorlar. Her bir imge bir bilmece her söz ayrı mana diyor Onlar seven yüreklerin susmayacak bülbülleri Tükeniş ne kadar acı ne kadar sabır istiyor, Yere düştükçe kaldırmak şu yaralı gönülleri. Şiirler de hüzünlenir, efkarlanırlar, ağlarlar; Onlar ağlıyorlar iken hiç uğraşma, gülemem ben! Zemherinin soğuğunda bile kalbimi dağlarlar, Yokluğunda şiirler de üşürler mi? Bilemem ben! Şiirleri de vurdular, bütün harfler kan revan Elimde kaldı kalemim üzüntüden hastayım ben! Zaman denen o canavar bırakmadı ki heyecan Şiirlerdeki sevgiyi öldürdüler, yastayım ben! Coşari der unutmadım kalbe yazdığım adını Hala sevgin dolaşıyor damarlarda ki kanımda Duyuyorum, dinliyorum yüreklerin feryadını Görüyorum, ölü şiir mezarlığı yakınımda 15.16.2022/Samsun İbrahim COŞAR |