AHMET AĞA (BENİM BABAM)

Evimizin mert direği
Neredesin Ahmet ağa
Yapardı işi gereği
Meraklıydı bahçe, bağa

Dünyaya geliş, merhabam
Duyurmaktır bütün çabam
Akıllıydı benim babam
Düşmemişti hiç tuzağa

On parmakta bin bir hüner
Yokluğunda başım döner
Arıyorum elde fener
Bakıyorum sola, sağa

Candan “oğlum” deyişini
Ta yürekten sevişini
Unutmadım her işini
Sendeki o değişimi
Örnek göstermişim çağa

Yetiştirdin incitmeden
Ellere muhtaç etmeden
Sekiz cana öğüt gitmeden
Verdin atmadın uzağa

Senden gelir bütün genim
Ben seninim sende benim
Rol modelim, öğretmenim
Ağaç muhtaçtır yaprağa

Küskünleri barıştırdın
İyilikle yarıştırdın
Çorbamızı karıştırdın
Çekip gitmedin ırağa

Biliyor mudur el âlem?
Sana hayrandı sülalem
Seni yazdı bu gün kalem
Gönüllere, köye, dağa

Duygulandın yazdın şiir
Arslanköy’de coşkun nehir
Sevip saydı koca şehir
Gerek yoktu sana yağa

Bana her şeyi öğrettin
Yeteneğinle ürettin
Türlü meşgale türettin
Sözün mü vardı toprağa?

Anzeri der yaz yaz bitmez
Gözümün önünden gitmez
İnsan sever hiç incitmez
Altı yıldır acım dinmez
İşte geldin son durağa

Ozan Anzeri

Ebediyete uğurlayışımızın altıncı yılında;
Arkasında bıraktığı doldurulması mümkünsüz derin boşluklarla
Özlem, saygı ve rahmetle anıyor ve arıyoruz
Yıldızlar yoldaşın, mekânın cennet olsun CANIM BABAM
Sığındığım gölgen yok artık, sensiz yaşam çok zormuş
Alışamadım ve alışamayacağım…