ANNEMLE BEN
ANNEMLE BEN
Ay düşmekte düşmekte düşmekte Yıldızları alarak yedeğine Gizli bir el açınca pencereyi Uzatmakta oradan en büyük şeyi Annem ve ben bir bütündük sonsuz göklerde Sonsuzluklarda yaşadık ve olduk göklerde Ve bir gün baktık ki düşmansız derin bir boşluğu Sürüklerken ardında perde perde Korkulu rüyalarda sığındığım aydınlık Annemdi ışıl ışıldı her yer onunla Neler neler geçti kim bilir Ruhumla ruhu arasında Issız gecelerimin aydınlık göğü Sendin ey Annem ruhumun ışıklı penceresi Benliğimi okşardı o müşfik sesi Sendin ve sendin ey Annem ey nazlı peri AHMET KEMAL |